Kiedy moja córka miała półtora roku, została przyjęta do szpitala w sylwestra z powodu ciężkiej infekcji wymagającej operacji. I płakałem. Dużo. Ale nie tylko dlatego, że się o nią martwiłem - dlatego, że miałem iść na imprezę tej nocy.
Nie winię cię za to, że teraz pomyślałeś: „To straszne. Jaki rodzic martwiłby się o przyjęcie w takich okolicznościach? ” Masz rację. To było samolubne, krótkowzroczne i coś takiego zły nastolatek ciągnąłbym, bo tym właśnie byłem.
Tuż przed ukończeniem 17 lat spóźniłem się na autobus i to na zawsze odmieniło moje życie. Ta przejażdżka autobusem zabrałaby mnie do Planned Parenthood na aborcję. Ale zegar tykał i minuty mijały, a następną rzeczą, jaką poznałem, było to, że byłem nadal w ciąży .
To nie był wspaniały moment objawienia, który doprowadził mnie do zostania nastoletnia mama . To była seria drobnych decyzji - nie używać prezerwatywy i nikogo nie pytać o pigułki antykoncepcyjne, które nie złapią autobusu.
Od chwili, gdy przegapiłam okres, rzuciłam się mocno w pierwszą fazę żalu. Ponieważ dokładnie to robiłem. Opłakiwałam utratę osoby, o której myślałam, że byłam przez całe życie aż do tego momentu. Byłam inteligentną dziewczyną, która dostała dobre oceny i doskonały wynik w standardowym teście na Florydzie w dziesiątej klasie i która tak naprawdę nie sprawiała kłopotów.
Nie byłam „nastolatką w ciąży”… dopóki nie byłam.
Shutterstock
Ale z perspektywy czasu ta tożsamość wymykała mi się na jakiś czas. Przeprowadziłam się z małego miasteczka w Vermont do miasteczka uniwersyteckiego na Florydzie, kiedy miałam 12 lat. Mój tata zmarł rok później, a moje relacje z mamą szybko stały się stosunkowo toksyczne. Odkryłem starszych chłopców o złej reputacji i zacząłem z nimi chodzić do szkoły. Wkrótce całkowicie przestałem chodzić do szkoły.
Jednak mimo tych wszystkich zmian pozostała jedna rzecz: niesławne nastoletnie poczucie niezwyciężenia. Mógłbym wyjść z domu mojej mamy w wieku 16 lat i skakać na kanapie po mieście ze starszym chłopakiem i przegapić pierwszą klasę liceum i nadal być „mądrą dziewczyną”, prawda?
Ale potem było pięć tygodni bez miesiączki, potem sześć, potem siedem.
W pewnym momencie powiedziałem wspomnianemu wcześniej starszemu chłopakowi, że myślę, że jestem w ciąży, ale przerwałem rozmowę, przechodząc do aborcji jako logicznego następnego kroku. Nie kłócił się. Nigdy nie zrobiłam nawet testu ciążowego, zanim zadzwoniłam, żeby umówić się na wizytę, na którą nigdy się nie pojawiłam. Musiałem mu powiedzieć, że nie poszedłem, ale nie pamiętam żadnej wielkiej dyskusji na temat tego, co to naprawdę oznacza.
Spędziłam więc moje 17. urodziny wymiotując bez przerwy żółć, kiedy to odkryłam pierwsze kłamstwo na temat ciąży i macierzyństwa, jakie kryje się w społeczeństwie: „Poranne mdłości” bardziej przypominają „otwartą całodobowo chorobę”.
Przez sześć miesięcy nikomu nie mówiłam o ciąży, a zamiast tego izolowałam się najlepiej, jak potrafiłam. Chłopak i ja byliśmy bezdomni przez większość tego czasu, skacząc od domu do domu w zależności od tego, kto pozwolił nam zostać na kilka dni. Ledwo jadłem, więc faktycznie schudłem. Wkrótce brak dbałości o siebie wylądował infekcja nerek , wyjazd na ostry dyżur i od dawna oczekiwana rozmowa z mamą, która poszła mniej więcej tak:
„Muszę wiedzieć, czy mam ubezpieczenie zdrowotne. Jestem w szpitalu i proszą o moje informacje ”.
'Co? Dlaczego jesteś w szpitalu? ”
„Mam infekcję nerek”.
śniłem, że moja mama umarła
„Infekcja nerek? Ale…'
„No cóż, jestem w szóstym miesiącu ciąży”.
Oczywiście takt również nie był umiejętnością, którą jeszcze rozwinąłem. Moja matka - prawdziwa nowojorczyka, której definicja jest prosta - weszła od razu w tryb planowania. Jako dziecko adoptowane, adopcja była jej oczywistą rekomendacją.
- Nie - powiedziałem jej. „Jestem trzymanie dziecka ”.
Chyba nie powiedziałem tego nikomu na głos aż do tego momentu. Dla mnie ta deklaracja była pierwszym z wielu, wielu kroków w kierunku macierzyństwo przyjść.
Shutterstock
W tym momencie chłopak miał pracę w fast foodach i udało mi się przekonać Kancelarię Ubezpieczeń Społecznych, że mieszkam samodzielnie i dlatego przysługuje mi miesięczna wypłata od śmierci taty, którą moja mama otrzymywała wcześniej za moją opiekę.
Mogliśmy przeznaczyć te pieniądze na wynajem kamienicy, więc kiedy opuściłem szpital - po wielu ekscytujących nowych doświadczeniach, które obejmowały wizyty u dietetyka, biura ds. Kobiet, niemowląt i dzieci (WIC) oraz Departamentu Zdrowia i Human Services - właściwie zacząłem gotować posiłki dla siebie. Szczerze mówiąc, było to dużo pieczonych ziemniaków i brokułów gotowanych na parze. Ale był bardziej podobny do posiłku niż sporadyczny burger fast food, który jadłem.
W końcu skontaktowałam się z przyjaciółmi i powiedziałam im, że jestem w ciąży, co doprowadziło do tego, co moim zdaniem, było jednym z najbardziej niezręcznych pryszniców dla niemowląt w historii. Wszyscy starali się zrównoważyć tradycyjne podekscytowanie nowym przybyszem z całym tym, co zrobi z twoim życiem jako nastolatka-mama. Jeden przyjaciel podarował mi zimowy płaszcz w rozmiarze 2T dla dziecka, które miało się urodzić w czerwcu na gorącej, wilgotnej Florydzie, ponieważ nastolatki nawet nie wiedzą, co kupić dla dzieci, nie mówiąc już o tym, jak je wychować.
Kiedy zbliżał się mój termin porodu, lojalnie balansowałem, obserwując Amerykański idol (program zadebiutował w tym roku i zostałem zdegradowany do leżenia w łóżku), próbując zająć się domowymi zajęciami. Posprzątałem. Zorganizowałem. Sięgnąłem po maszynę do szycia i zrobiłem kilka sukienek dziecięcych o okropnych proporcjach i jeden całkiem niezły kocyk dziecięcy (który moja córka ma do dziś).
Ale poza tym kocem od tamtego czasu w zasadzie wszystko się zmieniło.
Wkrótce po narodzinach mojej córki, jej biologiczny ojciec (a.k.a., teraz były chłopak) i ja rozstaliśmy się i wylądowałem na swoim miejscu z córką.
Wróciłem do szkoły poprzez program podwójnych zapisów, w którym mogłem zdobyć kredyty w szkole średniej i college'u. Tak więc, chociaż nie ukończyłem pierwszej klasy, do następnego roku miałem zarówno dyplom ukończenia szkoły średniej, jak i tytuł Associate of Arts.
Shutterstock
Potem okazja do opuszczenia Florydy (miejsca, w którym nigdy tak naprawdę nie kochałem życia) nadeszła pewnego dnia, kiedy pracowałem jako gospodyni na TGIFridays. Jeden z menedżerów przeprowadzał się do Kolorado (miejsca, w którym zawsze chciałem mieszkać) z żoną i dwójką dzieci. Mieli kogoś, kto by się do nich wprowadził jako niania, ale ta osoba wycofała się w ostatniej chwili. Powiedziałem mu, że z przyjemnością wkroczyłem, o ile moja dwuipółletnia córka też może przyjść.
To był ruch, który prawdopodobnie nigdy by się nie wydarzył bez mojej córki jako motywacji do podjęcia ryzyka dla lepszego życia dla nas i czystego szczęścia, że byłam w tej kiczowatej jadalni w odpowiednim momencie.
Wkrótce pakowałem samochód pełen rzeczy i małego dziecka i jechałem w kierunku Gór Skalistych. Jestem prawie pewien, że wszyscy, których znałem na Florydzie, zakładali się, ile czasu minie, zanim wrócę. Ale to tylko pobudziło moją motywację, by udowodnić ludziom, że się mylą, na wysokim biegu. I to jest dokładnie to, co zrobiłem.
Skończyłem licencjat pracując na pół etatu jako recepcjonistka. Kiedy byłem w szkole, kolega z klasy, który zauważył moją skłonność do pisania o jedzeniu (utknąłem w gotowaniu i wyszedłem już daleko poza pieczone ziemniaki), zachęcił mnie do ubiegania się o pracę obejmującą miejscowe restauracje, a ja dostałem koncert.
Oprócz pełnoetatowej kariery w marketingu nadal piszę o jedzeniu na boku, co oznacza również, że regularnie dzielę się posiłkami z niesamowicie inteligentnymi pisarzami, którzy często zastanawiają się, jak się tu dostałem, będąc bezdomną, ciężarną nastolatką. Ale potem przypominam sobie, że mogłem wykonać całą masę ciężkiej pracy, ponieważ podjąłem już najtrudniejszą pracę w życiu: rodzicielstwo .
Shutterstock
Kiedy zostajesz mamą w młodym wieku, słyszysz: „Wyglądasz za młodo, żeby mieć tak starszego dzieciaka”, „Czy jesteś jej siostrą?” i „Ile miałeś lat, kiedy ją miałeś?” wypowiadane w kółko przez wszystkich, od kasjera w sklepie spożywczym po facetów, z którymi jesteś na randce. Początkowo pytaniom tym towarzyszyło poczucie wstydu. Ale w końcu nauczyłem się odpowiadać z ufnością, z pewnością przyjmować moją nową tożsamość i podchodzić do życia z pewnością siebie.
To nie były wszystkie osiągnięcia i szczęśliwe czasy po drodze. Spałem w salonie małego mieszkania, na które ledwie mogłem sobie pozwolić, więc moja córka mogła mieć jedną sypialnię tylko dla siebie. Patrzyłem, jak moi przyjaciele podróżują za granicę i zastanawiałem się, czy kiedykolwiek będę mógł wyjechać na wakacje. Spędziłem dużo czasu, mówiąc: „Nie, nie mogę, nie mam opiekunka dziecięca , ”I„ Nie, nie mogę, nie mam pieniędzy ”. Później widziałem, jak moi rówieśnicy rodzą dzieci i otwarcie celebrują to nowe życie w sposób, na który nie pozwalałem sobie prawie dwie dekady temu.
Moje dziecko o pucołowatych policzkach ma teraz 17 lat i jest w tym samym wieku, w którym ją miałem. Gra na puzonie, wykonuje pchnięcie kulą i opowiada niesamowite żarty i patrzy na uczelnie. Spędziliśmy jej urodziny oszczędne zakupy i jedzenie mrożonego jogurtu i robienie masek na twarz - co jest dalekie od moich 17. urodzin, przepełnionych wymiotami wywołanymi ciążą.
W pewnym momencie moja córka podziękowała mi za spędzenie z nią dnia, za zabawę i bycie „wspaniałą mamą”. Tak, tak naprawdę wyszedłem ze szpitala w noc sylwestrową tyle lat temu, żeby pójść na imprezę (to nawet nie było takie wspaniałe). Ale wygląda na to, że mi wybaczyła. I ja też mi wybaczyłem.
Więcej sposobów na dobre relacje z nastolatkami znajdziesz tutaj 40 zabawnych sposobów na budowanie więzi z nastoletnimi dziećmi .
Aby odkryć więcej niesamowitych sekretów, jak żyć jak najlepiej, Kliknij tutaj aby śledzić nas na Instagramie!
